Zou jij…. je Netflix verslaving terzijde schuiven om je over te geven aan de knisperende geluiden van ASMR? Stop je oordopjes zo diep mogelijk in je oren, ga lekker liggen en sluit je ogen. Ben je klaar voor een mini-orgasme in je brein?
Een paar keer per week start ik de ochtend met een rondje rennen. Ik loop op het ritme van mijn eigen stappen en op het mantra van de stem van schrijver Erik Jan Harmens. Met oordopjes die ik tot aan mijn trommelvliezen in mijn oren duw, zodat ze er niet uitvallen en ik enkel zijn stem hoor. Zonder de kinderen, de administratie, de boodschappen van AH, ben ik alleen met Erik Jan. Ik noem hem bij zijn voornaam, het is alsof ik hem inmiddels ken. Bij aflevering 1 van zijn serie Onverdoofd had hij me. Mijn verslaving aan de podcast werd op dat moment, zo’n 4 kilometer vanaf mijn huis, geboren. Ik heb het overigens ook geprobeerd in de auto, maar dat is levensgevaarlijk. Behalve een afspraak die ik niet haalde, omdat ik verdwaasd mijn afslag miste, veroorzaakte ik op de stem van Erik Jan bijna een ongeluk.
Ik zou geen toekomstonderzoeker zijn als ik niet enorm nieuwsgierig zou zijn waar deze verslaving vandaan komt. Een simpele verklaring is tijd. Podcasts hebben tijd. Het verhaal hoeft niet op de radio in een soundbite en een kek kort interview gefixt te worden, maar mag opgenomen worden, in het bos, onderweg in de tram, in het café aan de koffietafel. De geluiden zuigen je het verhaal in. Een vogel, deur of koekblik vertellen je waar je bent. Het is intiem, alleen voor jou. Zonder afleiding en dus met alle tijd. Of anders wel de illusie van tijd.
Maar er is nog een verklaring. Spotify deed onderzoek naar tieners en jongeren die opgroeien in een kakofonie van beelden. Visuele media als Instagram en TikTok, emoji’s, gifjes en avonden lang Netflix, zorgen dat we/ze visueel overprikkeld raken.